Het is de enige plek waar je miljoenen migrerende wildebeesten over de Acacia-vlaktes kunt zien, het is de bakermat van het menselijk leven, en waarschijnlijk het dichtst bij een ongerepte Afrikaanse wildernis die je ooit zult ervaren: welkom in het Serengeti National Park. Waar de tijd lijkt stil te staan, ondanks de duizenden dieren die voortdurend in beweging zijn.

De grootste wildernisbestemming ter wereld

De magie van het Serengeti National Park is niet gemakkelijk in woorden te beschrijven. Niet alleen het zien, maar ook het horen van het gezoem van miljoenen wildebeesten zo dik in de lucht dat het door je hele lichaam trilt, is iets wat je zult proberen te beschrijven aan vrienden en familie, voordat je beseft dat het onmogelijk is. Uitzichten op met honing verlichte vlaktes bij zonsondergang zo mooi, het is de reis alleen al waard om dit te aanschouwen. De oprechte glimlach van de Maasai-mensen, waardoor je direct een warm gevoel van binnen krijgt. Of gewoon het gevoel constant te zijn te midden van duizenden dieren - het maakt niet uit in welk seizoen van de migratie je het Serengeti National Park bezoekt, het is het hele jaar door magisch.

De eindeloze cirkel van de Grote Migratie

Het Serengeti National Park was een van de eerste locaties die werd vermeld als werelderfgoed toen VN-vertegenwoordigers elkaar ontmoetten in Stockholm in 1981. Al tegen het einde van de jaren 1950 werd dit gebied erkend als een uniek ecosysteem, dat ons veel inzicht geeft in hoe de natuurlijke wereld functioneert en ons laat zien hoe dynamisch ecosystemen echt zijn.
Tegenwoordig komen de meeste bezoekers hier met maar één doel: het zien van miljoenen wildebeesten, zebra's, gazelles en elanden tijdens een massale trektocht om hun dorst naar water te lessen en vers gras te eten. Tijdens deze grote cyclische beweging bewegen deze hoefdieren rond het ecosysteem in een seizoenspatroon, bepaald door regenval en grasvoedingsstoffen. Deze grote kuddes dieren onderweg kunnen nergens anders worden waargenomen. Terwijl andere beroemde wildparken omheind zijn, is de Serengeti beschermd maar onomheind. Het geeft dieren genoeg ruimte om hun terugreis te maken, een reis die ze al miljoenen jaren maken.

Voorbij de Grote Migratie

Hoewel de migratie voor veel reizigers een van de belangrijkste redenen is om het Serengeti National Park te bezoeken, is het de moeite waard om verder te kijken dan dit immense spektakel. Ten eerste kan de natuur niet worden geregisseerd. Het hebben van realistische verwachtingen over de kans om een rivieroversteek of een grote kudde in beweging te zien, is cruciaal. Een rivieroversteek duurt bijvoorbeeld vaak maar dertig minuten, dus het kan in een oogwenk worden gemist. Maar laat dit je niet ontmoedigen: er zijn genoeg andere redenen om het Serengeti te bezoeken. Of het nu is voor dit uitgestrekte gebied waar je eindeloos kunt rijden en nooit genoeg krijgt, de ongelooflijke luchten met verblindende kleuren, of het oer-gevoel van opwinding wanneer een diep donkergrijze onweersbui verschijnt aan de brede horizon. Of je beantwoordt de roep van de leeuw en komt naar de Serengeti voor een van de grootste concentraties roofdieren ter wereld: de kuddes ondersteunen ongeveer 7.500 hyena's, 3.000 leeuwen en 250 cheeta's. En wat dacht je van de stille grijze reuzen? Olifanten in de Serengeti wandelen over de vlaktes naar de bossen, zich tegoed doend aan bladeren en boomtakken. Lees meer over de flora en fauna in de Serengeti.

Stammen in de wieg van het menselijk leven

Ondanks dat dieren nog steeds de vlaktes van de Serengeti domineren, heeft dit gebied een ongelooflijk lange geschiedenis van menselijke bewoning. Niet alleen mensen, maar ook menselijke voorouders (Australopithecus afarensis) leefden bijna 4 miljoen jaar in dit gebied. Tegenwoordig is het Serengeti National Park nog steeds de thuisbasis van verschillende inheemse stammen. Een van de bekendste stammen is de Maasai: deze stam is uniek en populair vanwege hun lang bewaarde cultuur. Ondanks onderwijs, beschaving en westerse culturele invloeden hebben de Maasai vastgehouden aan hun traditionele levensstijl, waardoor ze een symbool zijn van de Tanziaanse en Keniaanse cultuur. Lees meer over het Maasai-volk.

Levendigheid, variëteit en uitgestrektheid
Je zult al snel merken dat verbazing geen grenzen kent in dit wereldberoemde Nationale Park van Tanzania. De Serengeti is een overgangsgebied, met duidelijke overgangen van rijke vlakke gronden naar arme heuvelachtige gronden in het noorden, wat een grote verscheidenheid aan vegetatie en dieren aantrekt. Of je nu op zoek bent naar grote katten, vogels of zelfs kleinere wezens: de Serengeti National Park levert. Zelfs het begrijpen en ervaren van slechts een klein deel van dit ecosysteem zal je visie op onze wereld en het milieu veranderen.
Na overweldigd te zijn door de levendigheid, variëteit en uitgestrektheid van dit land, zal deze overgangsplaats je voor altijd veranderd achterlaten.

Geschiedenis van het Serengeti National Park
In de late jaren 1800 en het begin van de jaren 1900 beschreven ontdekkingsreizigers en missionarissen de Serengeti-vlaktes en de massale aantallen dieren die daar werden gevonden. Slechts kleine details werden gerapporteerd voordat ontdekkingen in de late jaren 1920 en begin jaren 1930 de eerste verwijzingen naar de grote wildebeestmigraties en de eerste foto's van de regio leverden.
In 1930 werd een gebied van 2.286 vierkante kilometer ingesteld als wildreservaat in wat nu het zuiden en oosten van de Serengeti is. Ze stonden tot 1937 sportjachtactiviteiten toe, waarna alle jachtactiviteiten werden stopgezet. In 1940 werd de status van beschermd gebied toegekend aan het gebied en het Nationaal Park zelf werd opgericht in 1951, waarbij zuidelijk Serengeti en de Ngorongoro-hooglanden werden bestreken. Ze vestigden het hoofdkantoor van het park aan de rand van de Ngorongoro-krater. Dus het oorspronkelijke Serengeti National Park, zoals het werd afgekondigd in 1951, omvatte ook wat nu het Ngorongoro Conservation Area (NCA) is. In 1959 werd het Ngorongoro Conservation Area afgesplitst van het Serengeti National Park en werden de grenzen van het park uitgebreid tot aan de grens met Kenia. De belangrijkste reden voor het afsplitsen van het Ngorongoro-gebied was dat lokale Maasai-bewoners zich realiseerden dat ze werden bedreigd met uitzetting en daarom niet werden toegestaan om hun vee binnen de grenzen van het nationale park te laten grazen. Om dit te voorkomen, werden protesten georganiseerd. Er werd een compromis bereikt waarbij het Ngorongoro Crater-gebied werd afgesplitst van het nationale park: de Maasai mogen in het Ngorongoro Crater-gebied leven en hun vee laten grazen, maar niet binnen de grenzen van het Serengeti National Park.
In 1961 werd het Masai Mara National Reserve in Kenia opgericht en in 1965 werd de Lamai Wedge tussen de Mara-rivier en de grens met Kenia toegevoegd aan het Serengeti National Park, waardoor een permanent corridor ontstond waardoor de wildebeesten kunnen migreren van de Serengeti-vlaktes in het zuiden naar de Loita-vlaktes in het noorden. Het Maswa Game Reserve werd opgericht in 1962 en een klein gebied ten noorden van de Grumeti-rivier in de westelijke corridor werd toegevoegd in 1967. Het Serengeti National Park was een van de eerste plaatsen die door UNESCO werd voorgesteld als werelderfgoed tijdens de conferentie van 1972 in Stockholm. Het werd formeel opgericht in 1981.